Bir kiz elinde semsiyesi, arkadaki evin acik penceresinden yayilan muzik sesini dinliyor.
“ Resimde muzigin goruntusu çizilemez!”
Reddedildi.
Çizilir.
Gozlerini kapatmis kizin surat ifadesine bak. Iste o müzik. Gerceklikten kopmus, su ani degil de zamansiz baska birseyleri dinleyen duyular. Yanaklari rahatlamis, kapali goz kapaklari yumusamis. Güçlü dusunceler, guclu duygular. Gercekten yasadigin zamanlar burayi yasamadigin zamanlar. Hic birseyi duymadigin, gordugun ama yargilamadigin, dokundugun ama dokunmadigin, dokunmadigin ama dokundugun zamanlar.
Oyle bir zamanda iste o kiz. Seni gormuyor, ona baktigini gormuyor, kollarina dokundugunu hissetmiyor. Kafasini yukari kaldirmis. Etrafini kaplayan havayla bir olmus, hava olmus, hava kiz olmus. Etrafta bulanik goruntuler, ne olduklarini ya anlarsin, ya anlamazsin. Konuyla ilgileri yok. Hiç bir konuyla ilgileri yok. Seninle ilgileri yok. Kimin, neyin seninle ilgili olmasini istersen onlar kizin siluetinin arkasindaki bulanikliktan sana bakiyorlar. Tam goz bebeklerinin icine. Sen de onlarin goz bebeklerinin icine. Tam icine. Araya havayi bile sokmadan, tam icine.
...........
Resmi ellerimle degil sozlerimle yapmayi planladim. Dusuncelerin tuvalim oldu. Tesekkurler..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment